Προς τον Ήλιο

Ωραιότερος και από την αξιοπρόσεκτη σελήνη και

Ωραιότερος από τα διάσημα παράσημα, τα’ αστέρια

Ωραιότερος από το φλογερό θέαμα ενός κομήτη

Ταγμένος όσο κανένας άλλος αστερισμός για τα Ωραία

Είναι ο Ήλιος.

Ωραίος ήλιος, ήλιος που ανατέλλει και το έργο του ποτέ

Δεν το’ χει λησμονήσει

Και το ολοκληρώνει ομορφότερα το καλοκαίρι, όταν η μέρα

Στ’ ακρογιάλια αργοσβήνει κι αδύναμη τα ιστία αντανακλά

Αυτά που μπρος στα μάτια σου αρμενίζουν, μέχρι να κουραστείς

Και γίνει ελάχιστο το τελευταίο.

Χωρίς τον ήλιο η Τέχνη τα πέπλα της ξαναφορά

Πια δεν μου φανερώνεσαι, κι η θάλασσα κι η άμμος

Από σκιές μαστιγωμένες φεύγουν και χάνονται

Κάτω από το βλέφαρό μου μακριά

Ωραίο φως που μας ζεσταίνει, μας προφυλάσσει και μεριμνά

Θαυμάσια για μας

Να έβλεπα ξανά, να σ’ έβλεπα ξανά!

Τίποτε ωραιότερο κάτω απ’ τον ήλιο από το να είσαι κάτω απ’ τον ήλιο…

Τίποτε ωραιότερο απ’ το ραβδί μες στο νερό και το πουλί ψηλά

Που συλλογίζεται το πέταγμά του, και κάτω το σμάρι των ψαριών

Πολύχρωμο, σχηματισμένο, γεννιέται από μια εκπομπή φωτός.

Και να θωρείς το κυκλικό, το τετραμερές σχήμα των αγρών

Το χιλιόγωνο της χώρας μου.

Και το φόρεμα που φόρεσες. Το φόρεμά σου γαλάζιο στο σχήμα της καμπάνας.

Ωραίο γαλάζιο, μέσα του παγώνια περπατούν και υποκλίνονται

Γαλάζιο των αποστάσεων, των πεδίων ευτυχίας με θύελλες

Για το αίσθημά μου.

Γαλάζια σύμπτωση του ορίζοντα! Και τα έκθαμβά μου μάτια

Ανοίγουν διάπλατα και βλεφαρίζουν, φλέγονται και γίνονται πληγές

Ωραίος ήλιος, ακόμα και η σκόνη τού οφείλει θαυμασμό.

Γι’ αυτό δεν θα παραπονεθώ

Για τη σελήνη και τ’ αστέρια και για τη νύχτα που για τ’ άστρα της καυχιέται

Και σε μένα ψάχνει τον τρελό.

Αλλά για σένα και σύντομα πολύ

Και όσο για τίποτε άλλο,

Για την αναπόφευκτη απώλεια των ματιών μου 

Ingeborg Bachmann (Προς τον Ήλιο)