Στον Ακροκόρινθο έπεφτεν η
δύση
πυρώνοντας το βράχο. Κ’ευωδάτη
φυκιού πνοή, απ’το πέλαο,
είχε αρχίσει
να μεθά το λιγνό βαρβάτο μου
άτι...
Αφροί στο χαλινάρι΄ κι απ’το
μάτι
τ’ασπράδι φαινόταν΄ και να
λύσει
τη φούχτα μου, απ’τα γκέμια
του γεμάτη,
πάλευε προς τα πλάτη να χιμήσει...
Ήτανε η ώρα; Ήτανε τα πλήθια
μύρα;
Ήταν βαθιά του πέλαγου η αρμύρα;
Η αναπνοή η απόμακρη του δάσους;
Α! Λιγο ακόμα να κράταε το
μελτέμι,
ήξερα εγώ πως σφίγγεται το
γκέμι
Και τα πλευρά του μυθικού Πηγάσου!
Άγγελος Σικελιανός (Στον Ακροκόρινθο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.