Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ

Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ. Πολύ μακρύς, αδελφέ μου.

Οι χειροπέδες βάραιναν τα χέρια. Τα βράδια

που ο μικρός γλόμπος κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας

 «πέρασε η ώρα»

εμείς διαβάζαμε την ιστορία του κόσμου σε μικρά ονόματα

σε κάποιες χρονολογίες σκαλισμένες με το νύχι στους 

τοίχους των φυλακών

σε κάτι παιδιάστικα σχέδια των μελλοθανάτων

— μια καρδιά, ένα τόξο, ένα καράβι πού'σκιζε σίγουρα 

το χρόνο,

σε κάποιους στίχους που έμειναν στη μέση για να τους 

τελειώσουμε

σε κάποιους στίχους που τελειώσαν για να μην τελειώσουμε.

Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ — δύσκολος δρόμος.

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς

όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό

του 

πάνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες.

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι. Σίγουρος δρόμος.

...

Γιάννης Ρίτσος (Κανισμένο τσουκάλι, απόσπασμα)