Ανάμνηση της Μαρίας Α.

Μια μέρα βαθυγάλαζου Σεπτέμβρη,

Ήσυχος κάτω από μια δαμασκηνούλα

Κράτησα την αγάπη μου φρόνιμη και χλωμούλα

Σαν ένα όνειρο γλυκό στην αγκαλιά μου.

Και πάνω μας στον όμορφο καλοκαιρινό ουρανό

Πλανιόταν ένα σύννεφο που κοίταξα για ώρα:

Κατάλευκο, θαρρείς αρμένιζε ψηλά

Μα σαν εξανακοίταξα, είχε χαθεί, σκορπίσει.

Πολλά πολλά φεγγάρια απο τη μέρα κείνη

Πέρασαν κολυμπώντας το πέλαο τ'ουρανού.

Τώρα πια τα δαμάσκηνα θα τα'χουνε τινάξει:

Εσύ ρωτάς τι απόγινε ο έρωτας εκείνος;

Αυτό σου λέω: εγώ δεν τον θυμάμαι πια.

Όμως το τι θα σκέφτεσαι γνωρίζω,

Ας μη θυμάμαι πια το πρόσωπο σου,

Θυμάμαι μόνο πως το φίλησα μια μέρα.

Και το φιλί θα'χα ξεχάσει ακόμα

Δίχως κείνο το σύννεφο ψηλά στον ουρανό,

Αυτό πάντα θυμάμαι και δεν το λησμονώ:

Ήταν λευκό, κατέβαινε στη γη απ'τον αιθέρα.

Μπορεί οι δαμασκηνιές να βγάζουν άνθη ακόμα

Μπορεί κείνη η γυναίκα να'χει εφτά παιδιά,

Κείνο το σύννεφο άνθισε μόνο για μια στιγμή

Και χάθηκε σαν θέλησα να το ξανακοιτάξω.

Bertolt Brecht (Ανάμνηση της Μαρίας Α.)