Ένα δέντρο

Το δέντρο αυτό είχε φυτρώσει στο πάνω μέρος του κήπου,

ψηλό, μοναχικό, ευθυτενές - ίσως το ύψος του

να πρόδινε μια μυστικήν ιδέα παρείσακτου. Ποτέ δεν έδωσε

λουλούδια και καρπούς, μόνο μια σκιά μακριά που χώριζε

στα δυό τον κήπο

κι ένα μέτρο ανεφάμοστο για τα σκυμμένα, φορτωμένα δέντρα.

Κάθε βράδυ, όταν έσβηνε το ένδοξο ηλιόγερμα,

ένα παράξενο, πορτοκαλί πουλί κούρνιαζε σιωπηλό στο 

φύλλωμά του

σάν τον μοναδικό καρπό του - μιά μικρή χρυσή καμπάνα

σ'ένα πράσινο, θεόρατο καμπαναριό. Όταν κόψαν το δέντρο,

εκείνο το πουλί γύριζε με μικρές, άγριες κραυγές επάνω του

γράφοντας κύκλους στόν αγέρα, γράφοντας στο λιόγερμα

το σχήμα του δέντρου ανεξάντλητο κι αυτή η μικρή καμπάνα

σήμαινε αόρατη ψηλά, και πιό ψηλά απ'τό ύψος του.

Γιάννης Ρίτσος (Ένα δέντρο)