Καστανιά

Εκεί πάνου, σαν αύριο, σκότωσαν τους σαράντα.

Είκοσι χρόνια πέρασαν. Κανείς δεν είπε τ'όνομα τους.

Καταλαβαίνεις τη ζωή μας. Κάθε χρόνο,

σαν τέτοια μέρα, βρίσκανε κάτω απ'τις λεύκες

ένα σπασμένο κεραμίδι, δυό σβησμένα κάρβουνα, λίγο λιβάνι,

ένα καλάθι με σταφύλια, ένα μελισσοκέρι

με μαύρη καύτρα. Ούτε που πρόφταινε ν'ανάψει. Το 'σβηνε ο αγέρας.

Γι'αυτό, τα βράδια, κάθονται οι γριές στίς πόρτες σαν παλιά εικονίσματα,

γι'αυτό έτσι γρήγορα μεγάλωσαν τα μάτια των παιδιών μας,

και τα σκυλιά μας κάνουν πως κοιτάν αλλού όταν περνούν χωροφυλάκοι.

Γιάννης Ρίτσος (Καστανιά)