Μόνος τις νύχτες

Ἴσκιοι βουβοὶ ἀραγμένοι στὴ σκάλα

Μάτια θολὰ ποὺ κράτησαν εἰκόνες θαλασσινὲς

Γυμνὸς κυλίστηκα μέσα στὴν ἄμμο μὰ δὲν ὑποτάχτηκα 

Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει

Κύματα μὲ τὴ γλυκιὰν ἀγωνία στὴν κάτασπρη ράχη 

Καὶ δὲν ἀγάπησα μόνον ἐσένα ποὺ τόσο μὲ κράτησες

Ὅπως ἀγάπησα τὰ ναυαγισμένα καράβια μὲ τὰ τραγικὰ ὀνόματα

Τοὺς μακρινοὺς φάρους, τὰ φῶτα ἑνὸς ἀπίθανου ὁρίζοντα

Τὶς νύχτες ποὺ γύρευα μόνος νὰ βρῶ τὸ χαμένο ἑαυτό μου

Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη.

Μανόλης Αναγνωστάκης (Πέντε μικρά θέματα, ΙΙ)