Στον Ακροκόρινθο

Στον Ακροκόρινθο έπεφτεν η δύση

πυρώνοντας το βράχο. Κ’ευωδάτη

φυκιού πνοή, απ’το πέλαο, είχε αρχίσει

να μεθά το λιγνό βαρβάτο μου άτι...

Αφροί στο χαλινάρι΄ κι απ’το μάτι

τ’ασπράδι φαινόταν΄ και να λύσει

τη φούχτα μου, απ’τα γκέμια του γεμάτη,

πάλευε προς τα πλάτη να χιμήσει...

Ήτανε η ώρα; Ήτανε τα πλήθια μύρα;

Ήταν βαθιά του πέλαγου η αρμύρα;

Η αναπνοή η απόμακρη του δάσους;

Α! Λιγο ακόμα να κράταε το μελτέμι,

ήξερα εγώ πως σφίγγεται το γκέμι

Και τα πλευρά του μυθικού Πηγάσου!

Άγγελος Σικελιανός (Στον Ακροκόρινθο)