Τι να γίνει

Τι να γίνει

αν τα βραδινά κόκκινα σύννεφα

χύνουν ανταύγειες στον πράσινο ουρανό,

όταν αριστερά βγαίνει, να, το φεγγάρι

κι είναι ένα πελώριο ξεμαλλιασμένο άστρο

προάγγελος της νύχτας

που χλωμιάζει γρήγορα

και κρύβεται εντελώς απο τα μάτια μας;

Τι να γίνει αν τον πλατύ μας δρόμο

με τα δέντρα και τους άστατούς τους μύλους

που ήσαν κάποτε δικοί μου

μα πούλησα για το βραχιόλι σου,

αφού ο δρόμος που πηγαίναμε μαζί

σε κείνη τη στοφή τελειώνει;

Τι να γίνει αν οι στίχοι μου

που τόσο μου είναι ακριβοί

όπως και στον Καλλίμαχο

και σ'όλους τους μεγάλους,

γιατί σ'αυτούς κρυφόπλεξα του έρωτα τη γλύκα

και τις ανάλαφρες σκέψεις των θεών,

χαρά ανείπωτη των πρωινών μου

όταν ο ουρανός είν'ασυννέφιαστος,

και στο παράθυρο το γιασεμί ευωδιάζει,

αν αύριο

σαν όλα θα'χουν ξεχαστεί;

Τι να γίνει, αφού να ιδώ δεν θα μπορέσω πια

το πρόσωπο σου το χαριτωμένο

ν'ακούσω της φωνής σου το κελάρυσμα;

Τι να γίνει αν σώθηκε όλο το κρασί,

αν όλα τ'αρώματα εξατμίστηκαν,

αν θα σαπίσουν με το χρόνο

τα πιο χιλιάκριβα υφάσματα;

Θα'πρεπε μήπως ν'αγαπώ πιο λίγο

αυτά τα πράγματα τα εύθραστα

για την εφήμερή τους μοίρα;

Михаи́л Алексе́евич Кузми́н (Τι να γίνει)